Κόποιστην πλάτη βιώνεται από 4 στους 5 ανθρώπους τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Για τους εργαζόμενους, είναιπιο συχνή αιτία αναπηρίαςπου καθορίζει την κοινωνική και οικονομική σημασία της σε όλες τις χώρες του κόσμου. Μεταξύ των ασθενειών που σχετίζονται με τον πόνο στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και στα άκρα, η οστεοχονδρωσία καταλαμβάνει μία από τις κύριες θέσεις.
Η σπονδυλική οστεοχόνδρωση (OP) είναι μια εκφυλιστική-δυστροφική βλάβη της, που ξεκινά από τον πολφικό πυρήνα του μεσοσπονδύλιου δίσκου, εκτείνεται στον ινώδη δακτύλιο και σε άλλα στοιχεία του σπονδυλικού τμήματος, με συχνή δευτερογενή επίδραση στους παρακείμενους νευροαγγειακούς σχηματισμούς. Υπό την επίδραση δυσμενών στατικών-δυναμικών φορτίων, ο ελαστικός πολτός (ζελατινώδης) πυρήνας χάνει τις φυσιολογικές του ιδιότητες - στεγνώνει και απομονώνεται με την πάροδο του χρόνου. Υπό την επίδραση μηχανικών φορτίων, ο ινώδης δακτύλιος του μεσοσπονδύλιου δίσκου, που έχει χάσει την ελαστικότητά του, προεξέχει και στη συνέχεια θραύσματα του pulposus πυρήνα πέφτουν μέσα από τις ρωγμές του. Αυτό οδηγεί στην εμφάνιση οξέος πόνου (οσφυαλγία), γιατί. τα περιφερειακά μέρη του ινώδους δακτυλίου περιέχουν υποδοχείς του νεύρου Luschka.
Στάδια οστεοχονδρωσίας
Η ενδοδισκική παθολογική διαδικασία αντιστοιχεί στο στάδιο 1 (περίοδος) (OP) σύμφωνα με αυτό του Ya. Ο Yu πρότεινε ταξινόμηση. Popelyansky και A. I. Osna. Στη δεύτερη περίοδο δεν χάνεται μόνο η ικανότητα απόσβεσης, αλλά και η λειτουργία καθήλωσης με την ανάπτυξη υπερκινητικότητας (ή αστάθειας). Στην τρίτη περίοδο παρατηρείται σχηματισμός δισκοκήλης (προεξοχή). Ανάλογα με τον βαθμό της πρόπτωσης της, διαιρείται η δισκοκήληελαστική προεξοχήεάν υπάρχει ομοιόμορφη διόγκωση του μεσοσπονδύλιου δίσκου, καιδεσμευμένη προβολή, που χαρακτηρίζεται από ανομοιόμορφη και ατελή ρήξη του ινώδους δακτυλίου. Ο pulposus πυρήνας κινείται σε αυτές τις θέσεις ρήξης και δημιουργεί τοπικές προεξοχές. Σε μια μερικώς κήλη δίσκου, όλα τα στρώματα του δακτυλίου σπάνε και πιθανώς ο οπίσθιος επιμήκης σύνδεσμος, αλλά το ίδιο το κήλη δεν έχει χάσει ακόμη την επαφή με το κεντρικό τμήμα του πυρήνα. Μια πλήρως κήλη δίσκου σημαίνει ότι όχι τα μεμονωμένα θραύσματά του, αλλά ολόκληρος ο πυρήνας προπίπτουν στον αυλό του σπονδυλικού σωλήνα. Ανάλογα με τη διάμετρο της δισκοκήλης διακρίνονται σε τρήμα, οπίσθιο πλάγιο, παραμέσο και διάμεσο. Οι κλινικές εκδηλώσεις μιας κήλης δίσκου είναι ποικίλες, αλλά συχνά αναπτύσσονται διάφορα συμπιεστικά σύνδρομα σε αυτό το στάδιο.
Με την πάροδο του χρόνου, η παθολογική διαδικασία μπορεί να μετακινηθεί σε άλλα μέρη του τμήματος κίνησης της σπονδυλικής στήλης. Η αύξηση του φορτίου στα σπονδυλικά σώματα οδηγεί στην ανάπτυξη υποχόνδριης σκλήρυνσης (σκλήρυνση), τότε το σώμα αυξάνει την περιοχή στήριξης λόγω της οριακής ανάπτυξης των οστών σε ολόκληρη την περίμετρο. Η υπερφόρτωση των αρθρώσεων οδηγεί σε σπονδυλαρθρίτιδα, η οποία μπορεί να προκαλέσει συμπίεση των νευροαγγειακών σχηματισμών στο μεσοσπονδύλιο τρήμα. Αυτές οι αλλαγές είναι που σημειώνονται στην τέταρτη περίοδο (στάδιο) (ΕΠ), όταν υπάρχει πλήρης βλάβη του τμήματος κίνησης της σπονδυλικής στήλης.
Οποιαδήποτε σχηματοποίηση μιας τόσο περίπλοκης, κλινικά ποικιλόμορφης νόσου όπως η ΕΠ είναι, φυσικά, μάλλον αυθαίρετη. Ωστόσο, επιτρέπει την ανάλυση κλινικών εκδηλώσεων ανάλογα με τις μορφολογικές αλλαγές, γεγονός που επιτρέπει όχι μόνο τη σωστή διάγνωση, αλλά και τη δημιουργία συγκεκριμένων θεραπευτικών μέτρων.
Ανάλογα με το ποιοι σχηματισμοί νεύρων επηρεάζονται παθολογικά από την κήλη δίσκου, τις οστικές αυξήσεις και άλλες προσβεβλημένες δομές της σπονδυλικής στήλης, γίνεται διάκριση μεταξύ αντανακλαστικών και συμπιεστικών συνδρόμων.
Σύνδρομα οσφυϊκής οστεοχόνδρωσης
προς τηνσυμπίεσηπεριλαμβάνουν σύνδρομα στα οποία μια ρίζα, αγγείο ή νωτιαίος μυελός τεντώνεται, πιέζεται και παραμορφώνεται πάνω από τις υποδεικνυόμενες σπονδυλικές δομές. προς τηναντανάκλασηπεριλαμβάνουν σύνδρομα που προκαλούνται από τη δράση αυτών των δομών στους υποδοχείς που νευρώνουν, κυρίως στις απολήξεις των υποτροπιάζοντων νωτιαίων νεύρων (βλεννογονικό νεύρο του Lushka). Οι ώσεις που διαδίδονται κατά μήκος αυτού του νεύρου από την προσβεβλημένη σπονδυλική στήλη ταξιδεύουν μέσω της ραχιαία ρίζας στο ραχιαίο κέρας του νωτιαίου μυελού. Μεταβαίνοντας στα μπροστινά κέρατα, προκαλούν μια αντανακλαστική ένταση (άμυνα) των νευρωμένων μυών -αντανακλαστικές τονωτικές διαταραχές.. Μεταπηδούν στα πλάγια συμπαθητικά κέντρα του κέρατος των δικών τους ή παρακείμενων επιπέδων και προκαλούν αντανακλαστικές αγγειοκινητικές ή δυστροφικές διαταραχές. Τέτοιες νευροδυστροφικές διαταραχές εμφανίζονται κυρίως σε κακώς αγγειωμένους ιστούς (τένοντες, συνδέσμους) στα σημεία όπου προσκολλώνται σε οστικές προεξοχές. Εδώ οι ιστοί υφίστανται απινίδωση, πρήξιμο, γίνονται επώδυνοι, ειδικά όταν τεντώνονται και ψηλαφούν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτές οι νευροδυστροφικές ασθένειες προκαλούν πόνο που δεν είναι μόνο τοπικός, αλλά και απομακρυσμένος. Στην τελευταία περίπτωση, ο πόνος αντανακλάται, φαίνεται να "πυροβολεί" όταν αγγίζει την πάσχουσα περιοχή. Τέτοιες ζώνες ονομάζονται ζώνες ενεργοποίησης. Τα σύνδρομα μυοπεριτονιακού πόνου μπορεί να εμφανιστούν στο πλαίσιο του αναφερόμενου σπονδυλογενούς πόνου.. Με παρατεταμένη τάση του ραβδωτού μυός διαταράσσεται η μικροκυκλοφορία σε ορισμένες περιοχές του. Λόγω της υποξίας και του οιδήματος στους μυς, σχηματίζονται ζώνες σφράγισης με τη μορφή οζιδίων και κλώνων (καθώς και σε συνδέσμους). Ο πόνος σε αυτή την περίπτωση είναι σπάνια τοπικός, δεν συμπίπτει με τη ζώνη εννεύρωσης ορισμένων ριζών. Τα αντανακλαστικά μυοτονικά σύνδρομα περιλαμβάνουν το σύνδρομο απειροειδούς και το ιγνυακό σύνδρομο, τα χαρακτηριστικά των οποίων συζητούνται λεπτομερώς σε πολυάριθμα εγχειρίδια.
προς τηντοπικά (τοπικά) αντανακλαστικά σύνδρομα πόνουστην οσφυϊκή οστεοχονδρωσία, η οσφυϊκή μοίρα αποδίδεται στην οξεία ανάπτυξη της νόσου και η οσφυϊκή μοίρα στην υποξεία ή χρόνια πορεία. Σημαντικό γεγονός είναι το διαπιστωμένο γεγονός ότιΟ οσφυϊκός είναι συνέπεια της ενδοδισκικής μετατόπισης του πολφικού πυρήνα. Κατά κανόνα, αυτός είναι ένας οξύς πόνος που συχνά πέφτει. Ο ασθενής, όπως ήταν, παγώνει σε μια άβολη θέση και δεν μπορεί να λυγίσει. Μια προσπάθεια αλλαγής της θέσης του σώματος οδηγεί σε αύξηση του πόνου. Υπάρχει ακινησία ολόκληρης της οσφυϊκής περιοχής, επιπέδωση της λόρδωσης, μερικές φορές αναπτύσσεται σκολίωση.
Με οσφυαλγία - πόνος, κατά κανόνα, πόνος, που επιδεινώνεται από την κίνηση, με αξονικά φορτία. Η οσφυϊκή περιοχή μπορεί να παραμορφωθεί όπως στην οσφυϊκή μοίρα, αλλά σε μικρότερο βαθμό.
Τα συμπιεστικά σύνδρομα στην οσφυϊκή οστεοχονδρωσία είναι επίσης ποικίλα. Μεταξύ αυτών διακρίνονται το σύνδρομο ριζικής συμπίεσης, το ουραίο σύνδρομο και το σύνδρομο δισκογονικής μυελοπάθειας οσφυοϊερού.
Σύνδρομο συμπίεσης ριζώνσυχνά αναπτύσσεται λόγω κήλης δίσκου στο επίπεδο LIV-ΜΕΓΑΛΟvκαι εγώv-ΜΙΚΡΟένας, Γιατί σε αυτό το επίπεδο είναι πιο πιθανό να αναπτυχθούν κήλη δίσκου. Ανάλογα με τον τύπο της κήλης (τρηματική, οπίσθια-πλάγια κ. λπ. ) προσβάλλεται η μία ή η άλλη ρίζα. Ένα επίπεδο αντιστοιχεί συνήθως σε μονοριζική βλάβη. Κλινικές εκδηλώσεις συμπίεσης της ρίζας Lvμειώνεται στην εμφάνιση ερεθισμού και πρόπτωσης στο αντίστοιχο δερμάτωμα και σε φαινόμενα υπολειτουργίας στο αντίστοιχο μυότομο.
παραισθησία(μούδιασμα, μυρμήγκιασμα) και μαχαιρώματα που εξαπλώνονται κατά μήκος του εξωτερικού μηρού, της μπροστινής επιφάνειας του κάτω ποδιού στη ζώνη του δακτύλου Ι. Στη συνέχεια μπορεί να εμφανιστεί υποαλγησία στην αντίστοιχη ζώνη. Σε αυτά από τη ρίζα Lv, ειδικά στα πρόσθια τμήματα του κάτω ποδιού, αναπτύσσεται υποτροφία και αδυναμία. Πρώτον, σημειώνεται αδυναμία στον μακρύ εκτεινόμενο μυ του άρρωστου δακτύλου - ο μυς που νευρώνεται μόνο από τη ρίζα Lv. Τα τενοντιακά αντανακλαστικά με μεμονωμένη βλάβη αυτής της ρίζας παραμένουν φυσιολογικά.
Κατά τη συμπίεση της σπονδυλικής στήλης Sέναςτα φαινόμενα ερεθισμού και απώλειας αναπτύσσονται στο αντίστοιχο δερμάτωμα μέχρι τη ζώνη του πέμπτου δακτύλου. Η υποτροφία και η αδυναμία επηρεάζουν κυρίως τους οπίσθιους μύες του κάτω ποδιού. Το αντανακλαστικό του Αχιλλέα μειώνεται ή εξαφανίζεται. Το τράνταγμα του γόνατος μειώνεται μόνο όταν επηρεάζονται οι ρίζες του L.2, λ3, λτέσσερα. Υποτροφία του τετρακέφαλου και ιδιαίτερα των γλουτιαίων μυών εμφανίζεται και με την παθολογία των ουραίων δίσκων. Η συμπιεστική ριζική παραισθησία και ο πόνος επιδεινώνονται με το βήχα, το φτέρνισμα. Ο πόνος επιδεινώνεται από την κίνηση στο κάτω μέρος της πλάτης. Υπάρχουν και άλλα κλινικά συμπτώματα που υποδηλώνουν την ανάπτυξη συμπίεσης των ριζών και την τάση τους. Το πιο συχνά ελεγμένο σύμπτωμα είναιΣύμπτωμα Lasegueεάν ο πόνος στο πόδι αυξάνεται απότομα όταν προσπαθείτε να το σηκώσετε σε τεντωμένη κατάσταση. Μια δυσμενής παραλλαγή του συνδρόμου της οσφυϊκής σπονδυλογενούς συμπιεστικής ρίζας είναι η συμπίεση της ιπποειδούς ουράς, η λεγόμενηουραίο σύνδρομο. Τις περισσότερες φορές αναπτύσσεται με μεγάλες κήλες μεσαίου δίσκου όταν όλες οι ρίζες σε αυτό το επίπεδο συνθλίβονται. Η τοπική διάγνωση γίνεται στην άνω σπονδυλική στήλη. Ο συνήθως έντονος πόνος δεν εξαπλώνεται στο ένα πόδι, αλλά συνήθως και στα δύο πόδια, η απώλεια ευαισθησίας αφορά την περιοχή του παντελονιού του αναβάτη. Στην περίπτωση των σοβαρών παραλλαγών και της ταχείας ανάπτυξης του συνδρόμου, προστίθενται διαταραχές του σφιγκτήρα. Η ουραία οσφυϊκή μυελοπάθεια αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα της απόφραξης της κάτω επικουρικής ριζομυελικής αρτηρίας (συχνά στη ρίζα του Lv, ) και εκδηλώνεται ως αδυναμία της περιονιακής, κνημιαίας και γλουτιαίας μυϊκής ομάδας, μερικές φορές με τμηματικές αισθητηριακές διαταραχές. Συχνά η ισχαιμία αναπτύσσεται ταυτόχρονα στα τμήματα του επίκωνου (L5-ΜΙΚΡΟένας) και έναν κώνο (σελ2-ΜΙΚΡΟ5) του νωτιαίου μυελού. Σε τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται και πυελικές παθήσεις.
Εκτός από τις προσδιοριζόμενες κύριες κλινικές και νευρολογικές εκδηλώσεις της οσφυϊκής οστεοχόνδρωσης, υπάρχουν και άλλα συμπτώματα που υποδηλώνουν ήττα αυτής της σπονδυλικής στήλης. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στον συνδυασμό βλάβης του δίσκου με φόντο τη συγγενή στένωση του σπονδυλικού σωλήνα, διάφορες ανωμαλίες στην ανάπτυξη της σπονδυλικής στήλης.
Διάγνωση οσφυϊκής οστεοχονδρωσίας
Διάγνωση οσφυϊκής οστεοχονδρωσίαςεξαρτάται από την κλινική εικόνα και τις πρόσθετες μεθόδους εξέτασης, οι οποίες περιλαμβάνουν συμβατική ακτινογραφία οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, αξονική τομογραφία (CT), αξονική μυελογραφία, μαγνητική τομογραφία (MRI). Με την εισαγωγή της μαγνητικής τομογραφίας της σπονδυλικής στήλης στην κλινική πράξη, η διάγνωση της οσφυϊκής οστεοχόνδρωσης (ΠΟ) έχει βελτιωθεί σημαντικά. Οι φέτες οβελιαίας και οριζόντιας τομογραφίας σάς επιτρέπουν να δείτε τη σχέση του προσβεβλημένου δίσκου με τους περιβάλλοντες ιστούς, συμπεριλαμβανομένης της αξιολόγησης του αυλού του σπονδυλικού σωλήνα. Το μέγεθος, ο τύπος της δισκοκήλης, ποιες ρίζες συμπιέζονται και μέσω των οποίων καθορίζονται οι δομές. Είναι σημαντικό να διαπιστωθεί η αντιστοιχία του κορυφαίου κλινικού συνδρόμου με την έκταση και τη φύση της βλάβης. Τυπικά, ένας ασθενής με σύνδρομο συμπιεστικής ρίζας αναπτύσσει μια μονοριζική βλάβη και η συμπίεση αυτής της ρίζας είναι σαφώς ορατή στην μαγνητική τομογραφία. Αυτό είναι σχετικό από χειρουργική άποψη γιατί. αυτό ορίζει τη λειτουργική πρόσβαση.
Τα μειονεκτήματα της μαγνητικής τομογραφίας περιλαμβάνουν τους περιορισμούς που σχετίζονται με την εξέταση σε ασθενείς με κλειστοφοβία, καθώς και το κόστος της ίδιας της μελέτης Η αξονική τομογραφία είναι μια πολύ ισχυρή διαγνωστική μέθοδος, ειδικά όταν συνδυάζεται με μυελογραφία, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η σάρωση είναι εκτελείται σε οριζόντιο επίπεδο και επομένως το ύψος της υποτιθέμενης βλάβης πρέπει να προσδιορίζεται κλινικά με μεγάλη ακρίβεια. Η ακτινογραφία ρουτίνας χρησιμεύει ως προληπτική εξέταση και είναι υποχρεωτική σε νοσοκομείο. Η αστάθεια ορίζεται καλύτερα στη λειτουργική απεικόνιση. Διάφορες ανωμαλίες ανάπτυξης των οστών είναι επίσης σαφώς ορατές στα σπονδυλογραφήματα.
Θεραπεία της οσφυϊκής οστεοχονδρωσίας
Τόσο η συντηρητική όσο και η χειρουργική θεραπεία χρησιμοποιούνται για την PO. στοσυντηρητική θεραπείαΣτην περίπτωση της οστεοχόνδρωσης, οι ακόλουθες κλινικές εικόνες απαιτούν θεραπεία: ορθοπεδικές παθήσεις, σύνδρομο πόνου, μειωμένη ικανότητα στερέωσης του μεσοσπονδύλιου δίσκου, μυοτονικές διαταραχές, κυκλοφορικές διαταραχές στις ρίζες και στο νωτιαίο μυελό, διαταραχές νευρικής αγωγιμότητας, αλλοιώσεις ουλών, ψυχοσωματικές διαταραχές . Οι μέθοδοι συντηρητικής θεραπείας (CL) περιλαμβάνουν διάφορα ορθοπεδικά μέτρα (ακινητοποίηση, έλξη σπονδυλικής στήλης, χειρωνακτική θεραπεία), φυσιοθεραπεία (θεραπευτικό μασάζ και φυσιοθεραπεία, βελονισμός, ηλεκτροθεραπεία), συνταγογράφηση φαρμάκων. Η θεραπεία πρέπει να είναι πολύπλοκη και σταδιακή. Κάθε μία από τις μεθόδους CL έχει τις δικές της ενδείξεις και αντενδείξεις, αλλά, κατά κανόνα, η γενικήΣυνταγογράφηση αναλγητικών, μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων(ΜΣΑΦ),μυοχαλαρωτικάκαιφυσικοθεραπεία.
Το αναλγητικό αποτέλεσμα επιτυγχάνεται με τη χρήση Diclofenac, Paracetamol, Tramadol. Έχει έντονο αναλγητικό αποτέλεσμαένα φάρμακοπεριέχει 100 mg νατριούχου δικλοφενάκη.
Η σταδιακή (μακροχρόνια) απορρόφηση του Diclofenac βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της θεραπείας, αποτρέπει πιθανές γαστροτοξικές επιδράσεις και καθιστά τη θεραπεία όσο το δυνατόν πιο άνετη για τον ασθενή (μόνο 1-2 δισκία την ημέρα).
Εάν είναι απαραίτητο, αυξήστε την ημερήσια δόση της δικλοφενάκης στα 150 mg και επιπλέον συνταγογραφήστε παυσίπονα με τη μορφή δισκίων μη παρατεταμένης δράσης. Σε ηπιότερες μορφές της νόσου, όταν αρκούν σχετικά μικρές δόσεις του φαρμάκου. Εάν τα επώδυνα συμπτώματα κυριαρχούν τη νύχτα ή το πρωί, συνιστάται η λήψη του φαρμάκου το βράδυ.
Η ουσία παρακεταμόλη είναι κατώτερη από άλλα ΜΣΑΦ ως προς την αναλγητική της δράση, γι' αυτό αναπτύχθηκε ένα φάρμακο που, εκτός από την παρακεταμόλη, περιέχει ένα άλλο μη οπιοειδές αναλγητικό, την προπυφαιναζόνη, καθώς και κωδεΐνη και καφεΐνη. Σε ασθενείς με ισχαγία, όταν χρησιμοποιούν καφετίνη, σημειώνεται μυϊκή χαλάρωση, μείωση του άγχους και της κατάθλιψης. Καλά αποτελέσματα σημειώθηκαν κατά τη χρήση του φαρμάκου στην κλινική για την ανακούφιση του οξέος πόνου σε μυοπεριτονιακά, μυοτονικά και ριζικά σύνδρομα. Σύμφωνα με τους ερευνητές, το φάρμακο είναι καλά ανεκτό με βραχυπρόθεσμη χρήση και πρακτικά δεν προκαλεί παρενέργειες.
Τα ΜΣΑΦ είναι τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα φάρμακα για την PO. Τα ΜΣΑΦ έχουν αντιφλεγμονώδη, αναλγητικά και αντιπυρετικά αποτελέσματα που σχετίζονται με την καταστολή της κυκλοοξυγενάσης (COX-1 και COX-2) - ενός ενζύμου που ρυθμίζει τη μετατροπή του αραχιδονικού οξέος σε προσταγλανδίνες, προστακυκλίνη και θρομβοξάνη. Η θεραπεία πρέπει πάντα να ξεκινά με το διορισμό των ασφαλέστερων φαρμάκων (δικλοφενάκη, κετοπροφαίνη) στη χαμηλότερη αποτελεσματική δόση (οι ανεπιθύμητες ενέργειες είναι δοσοεξαρτώμενες). Σε ηλικιωμένους ασθενείς και σε ασθενείς με παράγοντες κινδύνου για ανεπιθύμητες ενέργειες, συνιστάται η έναρξη θεραπείας με μελοξικάμη και ιδιαίτερα με celecoxib ή diclofenac/misoprostol. Οι εναλλακτικοί τρόποι χορήγησης (παρεντερική, ορθική) δεν προλαμβάνουν γαστρεντερολογικές και άλλες παρενέργειες. Το συνδυασμένο φάρμακο δικλοφενάκη και μισοπροστόλη έχει ορισμένα πλεονεκτήματα έναντι των τυπικών ΜΣΑΦ, μειώνοντας τον κίνδυνο παρενεργειών που σχετίζονται με την COX. Επιπλέον, η μισοπροστόλη είναι σε θέση να ενισχύσει την αναλγητική δράση της δικλοφενάκης.
Για την εξάλειψη του πόνου που σχετίζεται με την αύξηση του μυϊκού τόνου, είναι σκόπιμο να συμπεριληφθούν κεντρικά μυοχαλαρωτικά στη σύνθετη θεραπεία:τιζανιδίνη2-4 mg 3-4 φορές την ημέρα ή τολπερισόνη εντός 50-100 mg 3 φορές την ημέρα ή τολπερισόνη ενδομυϊκά 100 mg 2 φορές την ημέρα. Ο μηχανισμός δράσης του φαρμάκου με αυτές τις ουσίες είναι σημαντικά διαφορετικός από τους μηχανισμούς δράσης άλλων φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για τη μείωση του αυξημένου μυϊκού τόνου. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιείται σε καταστάσεις όπου άλλα φάρμακα δεν έχουν αντισπαστική δράση (στις λεγόμενες περιπτώσεις που δεν ανταποκρίνονται). Το πλεονέκτημα έναντι άλλων μυοχαλαρωτικών που χρησιμοποιούνται για τις ίδιες ενδείξεις είναι ότι με μείωση του μυϊκού τόνου στο πλαίσιο του ραντεβού, δεν υπάρχει μείωση της μυϊκής δύναμης. Το φάρμακο είναι παράγωγο ιμιδαζόλης, η δράση του σχετίζεται με τη διέγερση του κεντρικού α2-αδρενεργικοί υποδοχείς. Αναστέλλει επιλεκτικά το πολυσυναπτικό συστατικό του αντανακλαστικού διάτασης, έχει ανεξάρτητη αντιλοχική και ελαφρά αντιφλεγμονώδη δράση. Το ενεργό συστατικό τιζανιδίνη δρα στη σπαστικότητα της σπονδυλικής στήλης και του εγκεφάλου, μειώνει τα αντανακλαστικά διάτασης και τους επώδυνους μυϊκούς σπασμούς. Μειώνει την αντίσταση στις παθητικές κινήσεις, μειώνει τους σπασμούς και τους κλονικούς σπασμούς και αυξάνει τη δύναμη των εκούσιων συσπάσεων των σκελετικών μυών. Έχει επίσης μια γαστροπροστατευτική ιδιότητα που υπαγορεύει τη χρήση του σε συνδυασμό με ΜΣΑΦ. Το φάρμακο δεν έχει πρακτικά παρενέργειες.
χειρουργική επέμβασηστο ΠΟ πραγματοποιείται με την ανάπτυξη συνδρόμων συμπίεσης. Σημειωτέον ότι η παρουσία του γεγονότος της ύπαρξης κήλης δίσκου κατά τη μαγνητική τομογραφία δεν αρκεί για την τελική απόφαση για την επέμβαση. Έως και το 85% των ασθενών με κήλη δίσκου μεταξύ των ασθενών με ριζικά συμπτώματα μετά από συντηρητική θεραπεία κάνουν χωρίς επέμβαση. Εκτός από μερικές περιπτώσεις, το CL θα πρέπει να είναι το πρώτο βήμα για τη βοήθεια των ασθενών με PO. Εάν το σύνθετο CL είναι αναποτελεσματικό (μέσα σε 2-3 εβδομάδες), η χειρουργική θεραπεία (CL) ενδείκνυται σε ασθενείς με κήλη δίσκου και ριζικά συμπτώματα.
Υπάρχουν επείγουσες ενδείξεις για PO. Κατά κανόνα, αυτά περιλαμβάνουν την ανάπτυξη ουραίου συνδρόμου με πλήρη κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου στον αυλό του σπονδυλικού σωλήνα, την ανάπτυξη οξείας ριζομυελοισχαιμίας και έντονο υπεραλγικό σύνδρομο, όταν ακόμη και η χορήγηση οπιοειδών δεν ανακουφίζει από τον πόνο του αποκλεισμός. Πρέπει να σημειωθεί ότι το απόλυτο μέγεθος της κήλης δίσκου δεν είναι καθοριστικό για την τελική απόφαση επέμβασης και σε σχέση με την κλινική εικόνα, η ειδική κατάσταση που παρατηρείται στον νωτιαίο σωλήνα σύμφωνα με την τομογραφία (π. χ. μπορεί να υπάρχει συνδυασμός μια μικρή κήλη το φόντο της στένωσης του σπονδυλικού σωλήνα ή αντίστροφα - μια κήλη είναι μεγάλη, αλλά μεσαίας θέσης στο φόντο ενός φαρδιάς σπονδυλικού σωλήνα).
Η ανοιχτή πρόσβαση στον σπονδυλικό σωλήνα χρησιμοποιείται στο 95% των περιπτώσεων δισκοκήλης. Διάφορες τεχνικές δισκόπησης δεν έχουν βρει ακόμη ευρεία εφαρμογή, αν και αρκετοί συγγραφείς αναφέρουν την αποτελεσματικότητά τους. Η επέμβαση γίνεται με χρήση συμβατικών και μικροχειρουργικών εργαλείων (με οπτική μεγέθυνση). Κατά τη διάρκεια της προσέγγισης αποφεύγεται η αφαίρεση των οστικών σχηματισμών του σπονδύλου με χρήση κυρίως διαστρωματικής προσέγγισης. Ωστόσο, με ένα στενό κανάλι, υπερτροφία των αρθρικών διεργασιών και μια σταθερή κήλη δίσκου, συνιστάται η επέκταση της πρόσβασης σε βάρος των οστικών δομών.
Τα αποτελέσματα της χειρουργικής θεραπείας εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την εμπειρία του χειρουργού και την ορθότητα των ενδείξεων για μια συγκεκριμένη επέμβαση. Σύμφωνα με την εύστοχη έκφραση του διάσημου νευροχειρουργού J. Brotchi, ο οποίος έκανε περισσότερες από χίλιες επεμβάσεις για την οστεοχονδρωσία, είναι απαραίτητο «να μην ξεχνάμε ότι ο χειρουργός πρέπει να χειρουργεί τον ασθενή και όχι η τομογραφική εικόνα».
Εν κατακλείδι, θα ήθελα να τονίσω για άλλη μια φορά την ανάγκη για ενδελεχή κλινική εξέταση και ανάλυση τομογραφημάτων προκειμένου να ληφθεί η βέλτιστη απόφαση για την επιλογή της θεραπευτικής τακτικής για έναν συγκεκριμένο ασθενή.